Tuesday 27 April 2010

Όνειρα σε άλλη γλώσσα


Η Ταινία
Όνειρα σε άλλη γλώσσα

της Λουκίας Ρικάκη

Προβάλλεται στον κινηματογράφο Πάνθεον στη Λευκωσία
την Τετάρτη, 28 Απριλίου, 7:45μμ
την Πέμπτη, 29 Απριλίου, 7:45μμ

* * *

Σχολεία Φανερωμένης
300 πρόσωπα 300 όνειρα καθένα στη γλώσσα του.
Η καθημερινή άσκηση μυαλού και καρδιάς απαντά
στα διλήμματα και τη θέση παίρνει η δράση.
Πίσω δεν έχει δρόμο και ο δρόμος οδηγεί στα πρόσωπα,
γιατί η πατρίδα είναι ένα πρόσωπο που σε αναγνωρίζει,
αλλά κυρίως η πατρίδα είναι η παιδική ηλικία.




Το σχολείο είναι η χώρα των παιδιών

Η Ελληνίδα σκηνοθέτιδα Λουκία Ρικάκη εξηγεί πώς είναι να ονειρεύεσαι σε μια άλλη γλώσσα
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΒΒΙΝΙΔΗΣ

Εργαστήκαμε με ένστικτο, αγάπη, άπειρες ώρες παρατήρησης και συνομιλίας με τα παιδιά, ανακάλυψης της πραγματικότητας του άλλου. Κουβέντες της ψυχής, απ’ εκείνες που ξεκινούν σαν ψίθυρος και σιγά-σιγά βρίσκουν το ηχόχρωμά τους.

«Αν θέλουν να με αγαπάνε, να με αγαπάνε όπως είμαι. Όχι όπως θα θέλανε να είμαι. Κι εγώ δεν θα αλλάξω για κανέναν». Τα λόγια αυτά ανήκουν στον 13χρονο Ανδρέα από τη Ρωσία. Είναι ένας από τους 300 μαθητές ενός πολύ ξεχωριστού σχολείου. Το Σχολείο της Φανερωμένης στεγάζεται στο κέντρο της Παλιάς Λευκωσίας, στο εντυπωσιακό κτήριο που κάποτε στέγαζε το Παρθεναγωγείο Φανερωμένης, όπου κάποτε φοιτούσαν πολλές γενιές Κυπρίων κορασίδων.

Παιδιά μεταναστών, ανθρώπων που οι συγκυρίες απομάκρυναν από τη χώρα τους, αποτελούν σήμερα τη συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών της Φανερωμένης. Η Ζώνη Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας Φανερωμένης, το φιλόδοξο αυτό πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού φιλοξενεί 300 μαθητές στο Νηπιαγωγείο, το Γυμνάσιο και το Λύκειο Φανερωμένης.

Η γνωστή Ελληνίδα σκηνοθέτιδα Λουκία Ρικάκη, μετά από προετοιμασία σχεδόν ενάμιση χρόνου, παρουσίασε πριν λίγες μέρες στην Αθήνα το ντοκιμαντέρ «Όνειρα σε άλλη γλώσσα» που καταγράφει τα όνειρα, τις προσδοκίες και τις αγάπες των παιδιών που ένας άνεμος τους έφερε μαζί στο ξεχωριστό αυτό σχολείο.

Η ταινία παρουσιάστηκε από τις 15 έως τις 21 Απριλίου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος στην εβδομάδα Fog Doc που διοργάνωσαν οι Ντοκιμαντερίστες στην Ομίχλη, που απείχαν από το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης του περασμένου Μαρτίου (Η εβδομάδα ήταν αφιερωμένη στον πρόσφατα χαμένο ποιητή, θεωρητικό και κριτικό κινηματογράφου Ανδρέα Παγουλάτο).

Η ταινία «Όνειρα σε άλλη γλώσσα» κάνει πρεμιέρα και στην Κύπρο. Την Τετάρτη 28 Απριλίου στις 7.45μ.μ. προβάλλεται στον κινηματογράφο Πάνθεον, στη Λευκωσία.

Έχει διάρκεια 68 λεπτά και με τη σκηνοθέτιδα συνεργάστηκαν οι Γιάννης Νταρίδης (μοντάζ), Κώστας Μπώκος (μιξάζ) και Κωστής Ζευγαδέλλης (μουσική).

Ποιος άνεμος τους έφερε εδώ;

Η Λουκία Ρικάκη τα τελευταία χρόνια εστιάζει με τις ταινίες της στη συγκεκριμένη θεματολογία, δηλαδή την εκπαίδευση των παιδιών των μεταναστών και την καθημερινότητα σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία. Όλα ξεκίνησαν όταν η Λουκία Ρικάκη βρέθηκε στην Κύπρο προκειμένου να παρουσιάσει σε διημερίδα εκπαιδευτικών το ντοκιμαντέρ της «Ο Άλλος» (2004), με θέμα το μοναδικό σχολείο στην Ελλάδα στο οποίο φοιτά μόνο ένας Έλληνας μαθητής και οι υπόλοιποι συμμαθητές του είναι Αλβανοί.
Στη Λευκωσία, είχε την ευκαιρία να συναντηθεί με τους εκπαιδευτικούς του σχολείου της Φανερωμένης, οι οποίοι είχαν αναλάβει και την υλοποίηση της ημερίδας. Την εντυπωσίασε η δουλειά τους, η προσέγγισή τους στην εκπαίδευση, αλλά και στην καθημερινή ζωή και ζήτησε να επισκεφτεί το εντυπωσιακό κτίριο του σχολείου. «Ήταν βράδυ την πρώτη φορά που σταθήκαμε στα σκαλιά και άρχισαν να μου εξηγούν τι γίνεται πίσω από τις μεγάλες του πόρτες», θυμάται. «Το σενάριο είχε ήδη αρχίσει να γεννιέται στο μυαλό μου. Ποιος άνεμος μας έφερε εδώ; Ήταν το ερώτημα, το οποίο άρχισε να πλανάται στις κουβέντες μας εμένα, εκείνων και όλων των παιδιών από όλες στις γωνιές του κόσμου». Όπως η ίδια σημειώνει, «το σχολείο είναι η χώρα των παιδιών... Μια νέα πατρίδα όπου εκτός του ότι μιλούν διάφορες γλώσσες, μαθαίνουν να εκφράζονται ακόμη και να ονειρεύονται σε μια άλλη γλώσσα».

Στην περίπτωση της Φανερωμένης διαπίστωσε την προσπάθεια του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου να κάνει ένα άνοιγμα στην κοινωνία. Καθημερινά τα παιδιά συμμετέχουν, ως αργά το απόγευμα σε δημιουργικές δραστηριότητες μέσα και έξω από το σχολείο. «Η καθημερινή άσκηση του μυαλού και της καρδιάς εδώ απαντά στα διλήμματα και τη θέση της παίρνει η δράση».

Εντυπωσιάστηκε από το κτήριο, αλλά και από το γεγονός ότι λίγα μέτρα από το σχολείο βρίσκεται η Πράσινη γραμμή που χωρίζει τη Λευκωσία στα δύο. « ’Δεν ξεχνώ’ λένε ακόμη τα μαθητικά τετράδια, αλλά για τους σημερινούς μαθητές της Φανερωμένης αυτό σημαίνει και άλλα πράγματα», σημειώνει. «Αυτοί πασχίζουν τώρα να ζήσουν σε μια νέα χώρα την Κύπρο και πολλοί απ’ αυτούς δεν ξεχνούν τις δικές τους χώρες. Ποιος άνεμος τους έφερε εδώ; Τύχη καλή, την υποδοχή τους ανέλαβαν δάσκαλοι με καρδιά μικρού παιδιού. Σκηνικά πολέμων, διωγμοί , φτώχεια τους έφεραν εδώ σε αυτή τη γωνιά του κόσμου, σε αυτό το νησί. Ο πόλεμος δεν καταστρέφει μόνο τη γη, αλλά κάνει τις καρδιές πέτρινες, τα μάτια τυφλά. Μετανάστης είναι ο άνθρωπος χωρίς σπίτι, το σπίτι δεν είναι ένα μέρος μα ένα πρόσωπο που σε αναγνωρίζει. Η μετανάστευση ενσωματώνει την αιχμή της προσωπικής του ελπίδας ως προς το απρόσωπο μέλλον».

Μέσα από την ασχήμια ξεχωρίζει η ομορφιά και ότι πρέπει να υπάρχει και το μαύρο φόντο «δηλαδή όλων των ειδών οι δυσκολίες, για να τονίζονται, να επαναπροσδιορίζονται και να επιβεβαιώνονται οι στόχοι που δεν είναι άλλοι από αυτά τα λαμπερά παιδιά» γράφει ακόμη, ενώ επισημαίνει ότι η τρέλα και η περιπέτεια κρατά αυτούς τους εξαίρετους δασκάλους ακούραστους στο ταξίδι προς τα φωτεινά αστέρια. «Και είναι ακριβώς ένας ακόμη λόγος για να ζεις και όχι απλά για να υπάρχεις...» Πολλοί μιλούν για γκέτο στην περιοχή, ένας όρος που παραπέμπει σε αρνητικές συμπεριφορές και καταστάσεις. «Ναι, εγκαταστάθηκαν πολλοί ξένοι εκεί λόγω των χαμηλών ενοικίων χωρίς όμως το γεγονός αυτό να νομιμοποιεί τον χαρακτηρισμό της περιοχής ως γκέτο. Και οι μετανάστες ίσως ορισμένες φορές να ζουν σε ένα δικό τους κόσμο, γιατί ίσως εκείνοι που τους υποδέχονται στη χώρα τους δεν επιλέγουν ή δεν τους επιτρέπουν να χτίσουν ένα κοινό κόσμο μαζί.

Πολλοί μιλούν για στέρηση της ελευθερίας, αφού οι μαθητές παραμένουν στο χώρο του σχολείου πολλές ώρες. «Σίγουρα τα παιδιά της Φανερωμένης δεν έχουν καμιά καχυποψία και καμιά άρνηση στη ‘στέρηση ελευθερίας’ όπως την εννοούμε εμείς και αυτό το αποδεικνύουν καθημερινά μέχρι αργά το βράδυ, που συμμετέχουν σε όλες τις δραστηριότητες του σχολείου». Η Λουκία Ρικάκη απαντά ακόμη και στο ενδεχόμενο ύπαρξης κάποιων μονάδων με παραβατική συμπεριφορά, τονίζοντας ότι οι μονάδες αυτές υπάρχουν σε όλα τα σχολεία και σε όλες τις περιοχές. «Οι μαθητές σε αυτό το σχολείο δε διαφέρουν από τους μαθητές άλλων σχολείων. Κάνουν κι αυτοί όνειρα για το μέλλον, έχουν φιλοδοξίες, τελειώνουν το λύκειο, αλλά και το πανεπιστήμιο».

Το δικό της μάθημα

Στην ταινία την πραγματικότητα του σχολείου και της ζωής στην Κύπρο την περιγράφουν με λόγια δικά τους, παιδιά μιας σπάνιας ωριμότητας. «Συνεργάστηκα πολύ στενά με κάποιους δασκάλους που υπήρξαν οι βασικοί μου συνομιλητές για να αντιληφθώ την πραγματικότητα που εκείνοι ζουν κάθε μέρα και εγώ έζησα μόνο λίγους μήνες», αφηγείται. «Κάθε πρωί ξυπνούσα στις 6 και δεν επέστρεφα πριν τα μεσάνυχτα. Έζησα όλο τον παλμό της δραστηριότητας του σχολείου και των παιδιών στο κέντρο της πόλης της Λευκωσίας. Εργαστήκαμε κυρίως με ένστικτο, πολλή αγάπη, άπειρες ώρες παρατήρησης και συνομιλίας με τα παιδιά κάθε ηλικίας και ανακάλυψης της πραγματικότητας του άλλου. Κουβέντες της ψυχής καθόλου ρεπορταζιακές απ’ εκείνες που ξεκινούν σαν ψίθυρος και σιγάσιγά βρίσκουν το ηχόχρωμά τους».

Απόλυτη αλληλεπίδραση και επικοινωνία με ορισμένους μοναδική. «Βρήκαμε έναν τόπο με μια στενή σκάλα κι εκεί βολέψαμε την κουβέντα μας με έναν από τους μαθητές από τη Γεωργία, τον Νταβίντ, ήταν εκεί και η Φρόσω. Και τι δεν είπαμε για τα όνειρα, για την τέχνη κι εκεί που μιλούσε για την αγάπη του για τη φύση, τον αέρα ανάμεσα στα δέντρα και το άνοιγμα του ορίζοντα... εκεί τον ρώτησα. ‘Πότε φτερουγίζει η ψυχή μας;’ ‘Η δική μου φτερούγισε... ναι μια φορά’ είπε ‘αλλά ήταν σαν να φτερούγισε και κάποιος να την πυροβόλησε’. Τι αναπάντεχα όμορφος συνομιλητής ο Νταβίντ! Έτσι τον είχα διαισθανθεί όταν τον είχα πρωτοσυναντήσει στο μάθημα των Ελληνικών και το μυαλό του ταξίδευε έξω από το ανοικτό παράθυρο και κοίταζε τα φύλλα του μεγάλου δέντρου να χορεύουν... Κάποιος πυροβόλησε το φτερούγισμα της ψυχής του, μα κι αν του τσάκισε το πρώτο πέταγμα η ψυχή του, πετάει τώρα με τη δική της υπέροχη ομορφιά».

Ο λόγος των παιδιών κυριολεκτεί όπως τίποτα άλλο, γι’ αυτό και η σκηνοθέτιδα επέμεινε να δώσει σ’ εκείνους κυρίως τον λόγο. Τα λόγια του 13χρονου Αντρέα από τη Ρωσία κατοικούν ακόμη μαζί της. Διαπίστωσε ότι σιγά - σιγά, όταν κέρδισε την εμπιστοσύνη τους, ανοίχτηκαν πιο πολύ. «Νομίζω ότι το είδαν σαν παιχνίδι και σύντομα ξέχασαν την κάμερα. Αυτό το επεδίωξα». Η ίδια πιστεύει ότι τώρα που θα δουν την ταινία ολοκληρωμένη και τα λόγια τους αποκρυσταλλωμένα σε ένα ντοκουμέντο που θα μείνει για πάντα, η όλη εργασία θα πάρει άλλη υπόσταση.

«Αυτό που νομίζω ότι μπορώ να καταθέσω είναι ότι κάθε φορά που επέστρεφα έβλεπα χαμόγελα και όμορφη διάθεση και προσδοκία για επόμενη συνάντηση και όταν ζήτησα από κάποιους από τους βασικούς μου χαρακτήρες να πάρουν μέρος στο μικρό ταινιάκι που κάναμε για το Φεστιβάλ Ρίτσου πάνω στο ποίημα ‘Όταν έρχεται ο ξένος’ όλοι πήραν μέρος πολύ πρόθυμα και δημιουργικά. Είχαμε κατακτήσει μια επικοινωνία και μια σχέση δημιουργική και αυτό είναι δώρο πολύτιμο. Εγώ τους χρωστάω την εμπιστοσύνη και την καθαρότητα που μου έδειξαν. Αυτό ήταν το δικό μου μάθημα. Μένει σε εκείνα να μας μιλήσουν για τη δική τους εμπειρία».

Who is who

Η Λουκία Ρικάκη γεννήθηκε το 1961 στον Πειραιά.
Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης, Κινηματογράφο, Γραφικές Τέχνες και Φωτογραφία στο Darlington College of Αrts στην Αγγλία. Εργάστηκε ως ξένος ανταποκριτής σε εφημερίδες και περιοδικά, ως διπλωματικός υπάλληλος στο Συμβούλιο της Ευρώπης στο Στρασβούργο και στο Υπουργείο Περιβάλλοντος της Δανίας ως υπεύθυνη εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Το 1982 επέστρεψε στην Ελλάδα και ίδρυσε την εταιρεία ΟRΑΜΑ FΙLΜS, για την παραγωγή θεατρικών παραστάσεων και ποιοτικών ταινιών για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση και το 2000 ίδρυσε την εταιρεία ΤRΙCΚΥΤRΙCΚFΙLΜS. Το 1996 ίδρυσε τις 2 θεατρικές σκηνές του Θεάτρου 104 - Κέντρο Λόγου και Τέχνης. Έχει να επιδείξει έντονη δραστηριότητα τόσο στον κινηματογράφο όσο και στην τηλεόραση. Στο θέατρο έχει ανεβάσει πρωτότυπα έργα και διασκευές. Έχει εκδώσει βιβλίο-λευκώματα και μεταφράσεις. Συμμετέχει σε ελληνικές και ευρωπαϊκές οργανώσεις και σωματεία που προωθούν και διεκδικούν τον διάλογο γύρω από τα κοινά. Είναι συντονίστρια του Βαλκανικού Ταμείου Σεναρίων στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ντουμπάι και καλλιτεχνική διευθύντρια του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ρόδου ΕcoFilms. Έντονη είναι και η λογοτεχνική της δράση, καθώς έχει εκδώσει πεζογραφήματα, ποιητικές συλλογές, θεατρικά έργα, σενάρια ταινιών, αλλά και φιλοσοφικά παραμύθια για παιδιά.

* * *

Πηγές και Αξιοσημείωτα:

ο- Το υλικό στην εισαγωγή (κείμενο, εικόνες) είναι από τις προσκλήσεις που διένημε η επιτροπή Ζώνης Εκπαιδευτικής Πρωταιρεότητος του σχολείου Φανερωμένης γιά την εκδήλωση και τις προβολές που θα γίνουν την Τετάρτη και Πέμπτη.
ο- Το κυρίως άρθρο, με τίτλο "Το σχολείο είναι η χώρα των παιδιών" δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Φιλελεύθερος την Κυριακή, 25 Απριλίου 2010, στην πρώτη σελίδα του τμήματος "Πολιτισμός".
ο- Ο δάσκαλος των παιδιών της Α' Τάξης που διακρίνεται σε κατάσταση "επαγγελματικής χαράς και δημιουργικής ευλυγισίας" στην φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο στον Φιλελεύθερο είναι ο Σόλων Αντάρτης, μέλος της Ομάδας Σύνταξης της Ενδο~Μήδεια / Cyprus IndyMedia.

Πολιτικές ~ Πολιτιστικές Διασυνδέσεις

Είναι γνωστό πως η οργάνωση Ενδο~Μήδεια / Cyprus IndyMedia δραστηριοποιείται στην Εντός των Τειχών περιοχή της Φανερωμένης όπου εργάζονται και κατοικούν μέλη και υποστηρικτές των ομάδων μας. Μας συνδέουν αρκετά χρόνια ιστορίας με την ευρύτερη κοινότητα της Φανερωμένης, αλλά και ειδικά με εκπαιδευτικούς, με μαθητές και με γονείς της κοινότητας του Σχολείου μέσα από κοινούς αγώνες, ανθρωπιστικές εκστρατείες και συλλογικές προσπάθειες γιά αυτο-οργάνωση, κοινωνική αυτονόμηση, και συσπείρωση γύρω από προοδευτικές και ριζοσπαστικές αρχές.

Το έργο της Λουκίας Ρικάκη μας αγγίζει προσωπικά. Μας φέρνει χαρά και είμαστε ευγνώμονες που προβάλλει μέρος του έργου και των αγώνων μας.

Πέτρος Ευδόκας, petros@cyprus-org.net
~~~~~~~~~

Όνειρα σε άλλη γλώσσα
http://dreamsinanotherlanguage.blogspot.com

Ονειρα στην Πράσινη Γραμμή
Του Παύλου Θ. Κάγιου
Εφημερίς ΤΑ ΝΕΑ,
Παρασκευή 16 Απριλίου 2010
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4570106&ct=4

~~~~~~~~~~

11 comments:

  1. από΄ν αντρέπετε ο κόσμος εν δικός του !

    ReplyDelete
  2. ΑΛΛΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΙ ΑΛΛΟΙ ΠΑΙΝΕΥΟΝΤΑΙ...

    ή

    -ΚΑΘΡΕΥΤΗ ΚΑΘΡΕΥΤΗ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟΣ?
    -ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΚΟΥΚΛΟΙ ΕΙΣΤΕ...


    ξιμαρισμένοι...

    ReplyDelete
  3. Δε θέλω να παίξω το δικηγόρο κανενός.

    Αλλά ως μητέρα πρώην μαθητών του σχολείου αισθάνομαι την ανάγκη να κακίσω τη συμπεριφορά του πιο πάνω.

    Χωρίς να ξέρεις μη μιλάς.

    Δεν ήσουν παρών πριν δέκα-δεκαπέντε χρόνια όταν στο σχολείο ξεκίνησαν να έρχονται οι "ξιμαρισμένοι" οι ξένοι.

    Δεν ήσουν παρών όταν έξω από το σχολείο γίνονταν απίστευτες συγκρούσεις ανάμεσα στους "ξένους" και τους "δικούς" μας.

    Κάποιοι όμως δάσκαλοι επέλεξαν να είναι και να φτύνουν αίμα μαζί με τους γονείς του σχολείου και τους γείτονες.

    Ανάμεσά τους και ο Σόλωνας. Μαζί με άλλους που άλλοι έφυγαν και άλλοι είναι ακόμη στο σχολείο.
    Και με τη βοήθεια του διευθυντή του κύριου Πάμπου που ήταν και είναι ακόμη ο συνδετικός κρίκος πέραν των δέκα χρόνων.

    Ξιμαρισμένος είσαι και φαίνεσαι.

    Μ.

    ReplyDelete
  4. Κατασυγκινήθηκα που είδα στην ταινία τις μαθήτριες και τους μαθητές σου Σόλωνα, να εκφράζονται και να αρθρώνουν τα τόσα υπέροχα και πανανθρώπινα θαυμάσια πράματα που βοήθησες να αγκαλιάσουν και να μεταδώσουν με τόση αμεσότητα. Με πηγαία ανθρωπιά!

    Θυμούμαι που ζητήσαμε από το υπουργείο παιδείας (υπουργείο ψεμμάτων και αντιπολιτισμού δηλαδή) να μας βοηθήσει με το να εργοδοτήσει τουλάχιστον ένα τουρκόγλωσσο εκπαιδευτικό γιά να πληρούνται οι ανάγκες κάποιων παιδιών στο σχολείο της Φανερωμένης - και ενώ παινεύονται και αυτοσυγχαίρονται γιά το πόσο τάχα μου προοδευτικοί είναι ο υπουργός και οι άλλοι γύρω του, η απάντηση ήταν αρνητική! Είναι όπως τα λέει και κάποιος άλλος πιό πάνω: "ΑΛΛΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΙ ΑΛΛΟΙ ΠΑΙΝΕΥΟΝΤΑΙ..."

    Η οργανική σου σχέση με τους μαθητές, που συμπεριλαμβάνει πράματα πολύ πέραν του στενά προσδιορισμένου "επαγγελματικού" ρόλου έχει πολύπλοκες διαστάσεις που εφάπτονται σε οικογενειακές καταστάσεις, πολλές προσωπικές ιστορίες, και... στα οδηνηρά των ΄πολιτικών αγώνων που εκτυλίσσονται μες την κοινότητα μας, ιδίως ενάντια στο ρατσισμό, την προκατάληψη, και τον ανερχόμενο φασισμό που υποβόσκει μες τα πολιτικά κενά που δημιουργεί η ανοησία της αριστερής κομματικής ηγεσίας. Δείγμα - που πιστεύω ανάγεται σε σημείο αναφοράς και πρέπει να το αναδημοσιεύσετε - το άρθρο σου με τίτλο:
    "Ο Κ. μια γροθιά στο στομάχι μου"
    http://web.archive.org/web/20071119044026/ellinika-cyprus.indymedia.org/newswire/display/316


    Γράφοντας γιά ένα μαθητή που γλύστρησε κατηφορώντας προς τον υποχθόνιο δρόμο του φασισμού και ρατσισμού, και γιά τη συνειδητή καλλιέργεια των σωβινιστικών "αξιών" του μίσους μες στα σχολεία, είπες:

    "Τους ηθικούς αυτουργούς αυτου του εγκλήματος στο χώρο της Παιδείας ποιός θα τους δικάσει;
    Ποιος θα τιμωρήσει και θα δικάσει τους καθηγητές και δασκάλους του που τον περιέβαλαν με δηλητήριο εχίδνων για την προέλευσή του;

    Ποιός θα δικάσει και θα καταδικάσει τους ψευδο-ιερείς "δασκάλους - θεολόγους" που δραστηριοποιούνται στο δημοτικό και γυμνάσιο Φανερωμένης και σε όλη την επικράτεια της Δημοκρατίας μετατρέποντας τα σχολεία σε κέντρα προσυλητισμού κατά παράβαση του συντάγματος της Δημοκρατίας, διδάσκοντας στα παιδιά, όχι την αγάπη και την αποδοχή του Ιησού αλλά την μισαλλοδοξία και την έχθρα προς τους Άλλους;"

    Μακάρι τέτοιες σκέψεις και αισθήματα να καθοδηγούσαν κι άλλους εκπαιδευτικούς μες τα σχολεία και τες γειτονιές μας!

    Ας μη ξεχνούμε και τα λόγια της Emma Goldman που κάποτε είπε:
    "No one has yet realized the wealth of sympathy, the kindness and generosity hidden in the soul of a child. The effort of every true education should be to unlock that treasure."

    Χίλια Ευχαριστώ!

    ReplyDelete
  5. Aντροπή δεν έχετε!! Μόνο που δε μας είπατε πως η Ρικάκη είναι και μέλος της κοινότητάς ΣΑΣ. Σα δε ντρέπεστε
    Η ταινία ήταν εξαιρετική.
    Εσείς όχι.

    ReplyDelete
  6. πολλά καλά τούτα ούλλα αλλά τι εννοείς ψευδο-ιερείς .όπως ψευδοαναρχικοί ψευδοαντιρατσιστές ένα πράγμα;;!όταν λες ψευδό σημαίνει ότι κάποιοι ιερείς εν καλοί και κάποιοι όχι; ποιοί είναι τούτοι οι καλοί ιερείς που υποστηρίζετε ; Π.Χ.της Universal_Life_Church που όπως φαίνεται εδώ ο Πέτρος είναι ΔΡΑΣΤΉΡΙΟ μέλος;
    http://groups.yahoo.com/group/Universal_Life_Church/messages?o=1
    περισσότερα:
    http://en.wikipedia.org/wiki/Universal_Life_Church
    -------------------------------
    και το ιντιμίντια τι σχέση έχει με όλα αυτά που έγιναν στην φανερωμένη ;;;δηλαδή όπου διορίζεται ο Σόλωνας το σχολείο γίνεται του ιντιμίντια .
    το σχολείο ξέρει το; οι άλλοι δασκάλοι; οι μαθητές¨; γιατί το τι έχετε στα κεφάλια σας εσείς οι δυο είναι ένα και το ποια εν η πραγματικότητα εν άλλο.
    αν κάνω μωρά πάντως Σολωνα θα σε αποφύγω.

    ReplyDelete
  7. Τρώει σε ά; Τρώει σε που κάποιοι συσπειρώνονται και οργανώνονται γύρω που τες αξίες, πράξεις και αρχές που τους εκφράζουν ενώ εσύ (πούλλε μου) μόνο χολήν και μίσος ξέρεις να χύνεις, α;

    Γιατί τόση προσωπική έχθρα;
    Εξέχασες μάνα μου το πως η βάση των ΠΑΝΤΩΝ μες το κίνημα, πες το Σοσιαλισμό, πες το Κομμουνισμό, πές το Αναρχία, Φεμινισμό, Οικολογία, πές το ό,τι νομίζεις, μα εξέχασες πως η βάση του εν η αγάπη; Εσύ πού πάεις με τόσον μένος απροσμέτρητο;

    ReplyDelete
  8. Sister of Antigonis1 May 2010 at 17:27

    Μια από τις καλύτερες σειρές από πραγματίες μίσους, μένους και χολής τις εξαπέλυσε το Ιντιμίτια Κύπρου προς άτομα και ομάδες που δρουν μέσα στην πόλη της Λευκωσίας και που δεν πρόσκυνται στον εθνικοσοσιαλισμό του Ιντιμίτια Κύπρου.
    Αυτά να διαβάζεις (ξεκίνα σύντομα γιατί το reader εν μεγάλο, που τον προηγούμενο Σεπτέμβρη τουλάχιστον) ανώνυμε που πάνω και μετά να κάνεις χαρούλες ότι ανακάλυψες την τασσινόπιτταν: Χολή και όξος και προσωπική επίθεση εδίδαξαν οι Ιντιμίτιες πολύ πιο πριν βγούμε κάθε καημένη και καημένος να σχολιάσουμε στο μπλοκ τους.

    ReplyDelete
  9. Η "Σίστερ" πιό πάνω αναφέρεται στο ότι η ομάδα του Ίντυ απεκάλυψε την δράση ψευδο-επαναστατών που δρούν προσπαθώντας να τροχειοδρομήσουν την εναλλακτική νεολαία σε μιά ανεγκέφαλη συγκρουσιακή ατμόσφαιρα χωρίς καν προετοιμασία γιά αγώνα, χωρίς οργάνωση, χωρίς άμυνα, χωρίς στόχους, χωρίς σχέδιο - μόνο και μόνο γιά χάριν της σύγκρουσης (η οποία βέβαια εξυπηρετεί τα συμφέροντα της εξουσίας).

    Ενα ΄που τα άρθρα που εξόργισε ήταν τούτο:

    "Γιατί Βόμβες Μολότωφ; Γιατί Ψέμματα;"
    http://cyprusindymedia.blogspot.com/2009/12/blog-post_04.html

    στο οποίο κατονομάζονται ομάδες που ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΑΝ την υποστήριξη τους σε τέτοιες προβοκατόρικες ενέργειες προωθώντας ένα κάλεσμα γιά διαδήλωση με βόμβες Μολώτωφ σε συγκέντρωση που θα γινόταν εις μνήμη του αδικοχαμένου Αλέξη, πέρσι.

    Οι ανεγκέφαλοι ήθελαν να ΚΑΨΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΛΗ (ήταν ένα που τα συνθήματα τους) - και μπράβο που βρέθηκαν κάποιοι μες την ανατρεπτική κοινότητα να τους εκθέσουν πριν θρηνύσουμε κι άλλους νεκρούς.

    Μαρία Συν.

    ReplyDelete
  10. Άλλο άρθρο που εξόργισε τους ψευτο-αναρχικούς να σχίζουν τα ιμάτια τους (ήθελα και γώ να σχίσω τα δικά μου στα γνωστά επισόδεια πάνω στο καράβι, μα δεν μ' αφήναν οι στρατιώτες του Σουλτάνου) ήταν τούτο:
    "Ναί στη Νεφέλη ~ Εντός των Τειχών Ανθίζει Ελπίς"
    http://cyprusindymedia.blogspot.com/2009/10/blog-post_19.html

    όπου δημοσιεύονται οι κερδοσκοπικοί συσχετισμοί που έχει η δράση των δήθεν αναρχικών που επιδίδονται σε βανδαλισμούς σε βάρος της Εντός των Τειχών κοινότητας, στοχεύοντας κυρίως σπίτια μεταναστών, φτωχών και γέρων. Συνδέονται με τα πορτοφόλια των μεγαλοαστών, τραπεζών και "επιχειρήσεων ανάπτυξης" στες οποίες επιδίδεται το Κεφάλαιο με τη βοήθεια της δύναμης του Κράτους ώστε να υπερμεγεθύνονται τα κέρδη.

    Όταν οι "αντιεξουσιαστές" κάμνουν τον βίο αβίωτο σε φτωχούς και μετανάστες κατουρώντας πάνω στες εξώπορτες τους στα Πάρτυ του Δρόμου και βανδαλίζουν κάθε νύκτα τα σπίτια και εργαστήρια τους, φυσικά η ξία της μικρής περιουσίας στην εξαθλιωμένη γειτονιά καταποντίζεται, και οι αναπτυξίες τα αγοράζουν όσο-όσο (με το κιλό).

    Με τη βοήθεια των ψευτο-επαναστατών σπρώχνουν έξω τον αληθινό κόσμο, τις γνήσιες λαϊκές παρουσίες δηλαδή, και κτίζουν υπερπολυτελή καταστήματα, "shopping centers" και καφέ όπου μόνο η γκλαμουριά επιτρέπεται και κυριαρχεί. Και το παχύ πορτοφόλι, εννοείται.

    Η υποχθόνια χρήση των ψευτο-επαναστατών γιά την καταστροφή των λαϊκών γειτονιών μέσω βανδαλισμών και διάδοσης της ακαλαισθησίας, της λέρας και ενός ανεγκέφαλου συγκρουσιακού κλίματος είναι γνωστή στο Κίνημα και παντού στο εξωτερικό (λέγεται "gentrification"). Λόγω της πολιτικής άγνοιας και αθωότητας της νεολαίας μας, κάποιοι εύκολα παρασύρονται στες αντικοινωνικές πράξεις που υπάγονται στα μεγαλόπνοα σχέδια "ανάπτυξης" που προωθούν Κεφάλαιο και Κράτος.

    Όλα αρχίζουν με την συνειδητή καταστροφή της κοινότητας και με την επιστράτευση ασυνείδητων ψευτο-επαναστατών που με τις φασαρίες, συγκρούσεις, σκουπιδομανία και βανδαλισμούς καταρρίπτουν την αδύναμη κοινότητα του Κέντρου σε περαιτέρω αθλιότητα.

    Καλά οι αθώοι που παρασύρονται - μα οι άλλοι;
    Όταν το σύστημα διαθέτει εκατόν τέτοιους, που "πιστεύουν" πως τούτη η πανάθλια συμπεριφορά είναι τάχα "επανάσταση", το Κεφάλαιο και Κράτος κοιμούνται ήσυχα. Ούτε καν πληρωμένους προβοκάτορες χρειάζονται πλέον γιά να κάμνουν τις βρωμοδουλειές τους. Ώσπου υπάρχουν ασυνείδητα άτομα που ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΥΟΝΤΑΙ γιά τους "ηρωικούς" βανδαλισμούς που επιφέρουν εθελοντικά πάνω στα σπίτια των γερόντων, τι χρειάζουνται οι προβοκάτορες;

    Το θέμα είναι να αλλάξει το κλίμα, να επαναπροσανατολιστούν οι δικοί μας προς την Ελευθερία, τη συλλογική αυτοοργάνωση, την προστασία και το κτίσιμο ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ - τα άλλα όλα είναι εκ του πονηρού.

    Μαρία Συν.

    ReplyDelete
  11. "Το θέμα είναι να αλλάξει το κλίμα, να επαναπροσανατολιστούν οι δικοί μας προς την Ελευθερία, τη συλλογική αυτοοργάνωση, την προστασία και το κτίσιμο ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ - τα άλλα όλα είναι εκ του πονηρού."
    δικοί σας;!!!κοτσιάνι έχετε
    .....οι κοινότητες φτιάχνονται και ευτυχώς είσαστε έξω : οι καθημερινές δράσεις, οι συνελεύσεις, τα φεστιβάλ στη πόλη, τα σπρέι στα μούτρα της Κοκκίνου .
    Καληνύχτα αγόρια οι ψευδο διάφοροι σας χαιρετούν.

    ReplyDelete